Kwestie dyscyplinarne w tenisie ziemnym reguluje Regulamin Dyscyplinarny Polskiego Związku Tenisowego przyjęty uchwałą Walnego Zgromadzenia Delegatów Polskiego Związku Tenisowego z dnia 1 grudnia 2018 roku.

Jak wskazano w regulaminie jego uchwalenie jest działaniem w celu zapobiegania i zwalczania negatywnych zjawisk w sporcie takich jak doping, dyskryminacja czy korupcja. Ten regulamin stosuje się wobec wszystkich członków Polskiego Związku Tenisowego („PZT”) i jego organów, jak również wobec zawodników, trenerów, sędziów oraz innych osób będących w strukturach PZT lub działających w tenisie. Warto zatem podkreślić, iż jest to bardzo szeroki zakres osób zobowiązanych do przestrzegania regulaminu dyscyplinarnego PZT. Takie osoby są też zobowiązane do działania zgodnie z zasadami lojalności i sportowego zachowania. Podkreślenia wymaga również możliwość odpowiada pewnych członków PZT za zachowania innych osób tj. klub odpowiada za zachowania swoich kibiców.

Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego może złożyć każdy ze środowiska tenisowego, który podlega regulaminowi. Mianowicie może być to sędzia, zawodnik czy też trener. Po złożeniu takiego wniosku postępowanie wyjaśniające prowadzi Rzecznik Dyscyplinarny i w przypadku zebrania odpowiednich dowodów przekazuje sprawę do rozstrzygnięcia przez Komisję Dyscyplinarną. W praktyce Rzecznik Dyscyplinarny jest takim „tenisowym prokuratorem” i stawia zarzutu. Niemniej jednak kary dyscyplinarne orzeka Komisja Dyscyplinarna po całościowym rozpatrzeniu sprawy.  Postępowanie dyscyplinarne nie może być prowadzone, jeśli od momentu dokonania danego czynu minęło 3 lata. W takiej sytuacji, jeśli postępowanie zostało wszczęte powinno zostać umorzone z uwagi na upływ okresu przedawnienia.

Skład Komisji Dyscyplinarnej oraz Rzecznika Dyscyplinarnego powołuje Zarząd PZT.  W pierwszej instancji Komisja Dyscyplinarna orzeka kolegialnie w zespołach co najmniej 3-osobowych a odwołania od ich decyzji rozpatruje Zarząd PZT w zespole co najmniej 5-osobowym. Każdy uczestnik postępowania dyscyplinarnego powinien pamiętać o kluczowych zasadach, które powinny być przestrzegane przez organy orzekające tj. domniemanie niewinności, kontradyktoryjność, bezstronność, prawa materialna oraz prawo do obrony. W tym zakresie warto wyjaśnić pojęcie kontradyktoryjności poprzez wskazanie definicji stworzonej przez W. Daszkiewicza (W. Daszkiewicz, Prawo karne procesowe. Zagadnienia ogólne, t. 1, Bydgoszcz 2000, s. 94–95.), iż zasada kontradyktoryjności (sporności) „zakłada istnienie co najmniej dwóch przeciwstawnych sobie podmiotów, wiodących spór prawny przed sądem jako bezstronnym arbitrem” i tym samym umożliwia przestawianie swoich argumentów i racji. Z kolei zasada prawdy materialnej oznacza, iż wymóg opierania wszystkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych. 

Należy podkreślić, iż istnieje bardzo szeroki katalog kar możliwych do nałożenia przez Komisję Dyscyplinarną. Od nagany, upomnienia czy też kary pieniężnej aż do pozbawienia licencji czy też dożywotniej dyskwalifikacji. Nadzór nad wykonaniem orzeczonych kar dokonuje Komisja Dyscyplinarna, która może nałożyć kolejne kary w przypadku braku realizacji jej orzeczeń.